چگونه می‌توان مصرف تولیدات داخلی را بالا برد؟ | بخش عمده‌ای از اعتمادبه‌نفس ما ایرانی‌ها اعتماد به‌نفس درستی است | آیا مردم دچار خودکم‌بینی شده‌اند؟
تاریخ انتشار: ۷ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۲۰۴۵۰۷
همشهری آنلاین - محمد بلبلی: متأسفانه جامعه ما گاه با تکرار مفاهیمی که پایانی جز خودکم بینی به همراه ندارد، حس نمی‌توانم و نمی‌شود را بر خود القامی‌کند.
عقب‌ماندگی مانند پیشرفت امری ذهنی و تحقیرِ خود نیز جریانی سیال و رونده است؛ شاید به همین دلیل است که می‌گویند احساس فقر یا عقب ماندگی از خود فقر یا عقب ماندگی دردآورتر است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
پژوهشگر آمار و مسائل اجتماعی، در این‌باره به همشهری آنلاین گفت: موضوع خودتخریبی یا عدم اعتماد به تولید داخلی یک مساله دو وجهی و یک موضوع کاملا تمدنی است، در یک دورانی ایران مرکز یک حکومت بسیار بزرگ بوده با نمادهای تمدنی مانند تخت جمشید، حتی در دوران صفویه اوج شکوفایی معماری، ادبیات و هنر را در خود دیده است، که مربوط به بخش تمدنی این ماجراست.
دکتر اردشیر گراوند افزود: این شکوفایی، سازندگی و قدرت کمک می‌کند تا مردم جامعه اعتماد به نفس خوبی پیدا کنند. مساله تولید باعث ایجاد اعتمادبنفس و افتخار برای جامعه می‌شود. ما متاسفانه یک دوران طولانی از تولید عقب افتادیم، وقتی تولید نکردیم، اعتمادبنفس‌مان را در این مساله از دست دادیم.
وی درباره استقبال مردم از تولیدات داخلی اظهار کرد: در مصرف هم مردم آزمون می‌کنند، قبل از خرید با خود می‌گویند که آیا خرید و مصرف فلان جنس برای من بهینه است یا نه؟ مثلا در چند سال اول دهه ۶۰ مردم استقبال بسیار خوبی از کفش ملی داشتند، زیرا تولیدات این شرکت بسیار با کیفیت و مرغوب بود، اما بعد از گذشت چند سال به جای پیشرفت دچار پس‌رفت شد و مردم اعتمادشان را به این برند ایرانی از دست دادند. این مساله در برخی دیگر از تولیدات داخلی نیز اتفاق افتاد.
گراوند ادامه داد: مساله بعدی موضوع «مصرف» است، اینگونه نیست که هرچه تولید ملی باشد مردم نیز مصرف کنند، این یک مساله دوسویه است، یعنی باید مردم اعتماد کرده و مصرف کنند تا آن تولید کننده نیز پیشرفت کند. این ارتباط دوسویه در صنعت ما ایجاد نشده و فقط یک‌سویه بوده است، هرچه را مردم به سمت مصرف آن رفتند، برخی تولیدکننده ها کیفیت را پایین آوردند.
وی در پاسخ به این سوال که یک سری از تولیدات داخلی، کیفیت بسیار خوبی دارند، اما به محض اینکه خریدار جمله ساخت ایران را روی این تولیدات می‌بیند، در خرید دچار تردید می‌شود، گفت: ارتباط یک‌سویه اعتماد را در جامعه از بین می‌برد، این موضوع را دولت و رسانه‌ها باید تسهیل کنند، اینگونه که از مردم بخواهند که مصرف تولیدات داخلی با شما و نظارت و پیگیری بر تولیدات با ما، با این رفتار دوسویه می‌توان اعتماد را به جامعه بازگرداند.
این پژوهشگر آمار و مسائل اجتماعی درباره تاثیر نظارت بر کیفیت تولیدات داخلی گفت: وقتی تولید با نظارت‌های دولتی رونق بگیرد، رفته رفته قمیت‌های مناسب نیز ایجاد می‌شود، رسانه‌ها نیز با تبلیغ کیفیت این تولیدات، جامعه را به مصرف تولید داخلی ترغیب می‌کند. در این حالت مردم باید به این سطح از اعتماد عمومی به دولت و تولیدکننده‌گان برسند که اگر ۱۰ سال تحمل کنند، به یک محصول مرغوب بهینه می‌رسند.
وی در پاسخ به این سوال که آیا مردم ما دچار خودکم‌بینی شده‌اند؟ گفت: من به خودکم‌بینی مردم ایران معتقد نیستم، ما مردمی هستیم که اگر اعتمادمان زایل شود، دیگر برنمی‌گردد، به قول معروف اگر کسی یا چیزی از چشمان مردم بیفتد دیگر به حالت قبل برنمی‌گردد. از یک سو باید بگویم ما به قول معروف مردم باکلاسی هستیم، فرزندان ما در دانشگاه‌های مختلف جهان می‌درخشند و این به خاطر اعتمادبنفس عجیب و غریب و گاهی کاذب ماست.
گراوند درباره تاثیر اعتماد کاذب در موفقیت و شکست یک جامعه اظهار کرد: اعتمادبنفس کاذب، البته باعث دردسر می‌شود، اما بخش عمده‌ای از اعتمادبنفس ما واقعا اعتمادبنفس درستی است، مثلا در زمان جنگ جوانان کم‌سن و سال ما دشمن را به ستوه آورده بودند. اگر دولت وحکومت به فعالیت جوانان نگاه تسهیل‌گرانه داشته باشد، اتفاقات بزرگی را رغم خواهند زد.
وی در پاسخ به این سوال که عدم اعتماد مردم به تولیدات داخلی چه تاثیری بر جامعه خواهد داشت، گفت: اگر اینگونه باشد جامعه دچار خودتخریبی خواهد شد، مثلا یک گزارش خوب نوشته شود و دیگران بگویند، این تولید فلانی نیست، از جایی کپی کرده است. این‌طور نیست که اخلاق جامعه هیچ وقت درست نشود، همانطور که پیامبر اکرم فرمودند که من مبعوث شدم تا شرافت‌های اخلاقی را کامل و تمام کنم، یعنی اینکه می‌شود اخلاق را بهسازی کرد، این بهسازی وظیفه حکومت است.
گراوند با بیان اینکه دولتی نزد مردم عزیز خواهد شد که مردمش اختیار کافی برای زندگی داشته باشند، افزود: وقتی دولت ها در وجوه زندگی مردم دخالت کند، عدم اعتمادبنفس در جامعه ایجاد می شود.به طور مثال اگر پدری فرزند خود را بیش از حد محدود کند، در نهایت یا احترام پدر و فرزندی از بین می‌رود، یا فرزند از خانه فرار می‌کند.
گراوند در پایان گفت: در بسیاری کشور ها دولت‌ها کوچک شده اند مردم نباید از حضور بی‌دلیل دولت، در بسیاری از امور احساس بی‌قدرتی پیدا کنند، در این حالت است که اعتماد به نفس جمعی بالا می رود و این موضوع باعث رونق در کشور می شود. در تولید رقابت ایجاد می شود و کیفیت بالا می رود و بنابراین مردم به سمت استفاده از تولیدات داخلی می روند.
کد خبر 739970 منبع: همشهری آنلاین برچسب‌ها تولید ناخالص ملی جامعه آسیب اجتماعیمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: تولید ناخالص ملی جامعه آسیب اجتماعی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۲۰۴۵۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«بی حجابی» گره‌ای که با دست باز می‌شود
گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، مصطفی خدابخشی- طی روزهای اخیر موضوع حجاب وعفاف به عنوان یک موضوع مهم فرهنگی یکبار دیگر با اجرای «طرح نور» از سوی فراجا و با نزدیک شدن به نهایی شدن لایحه حجاب در مجلس شورای اسلامی محور توجه قشر گسترده ای از مردم جامعه قرار گرفته است.
طرحی که به دلیل نبود برنامه ریزی مدون و انجام وظیفه از سوی دستگاه ها، سازمان ها و نهادها در حوزه عفاف و حجاب پس از حدود 20 ماه کش و قوس فراوان در بین ارکان مختلف تصمیم گیر فرهنگی کلان جامعه یکبار دیگر با تغییر نام از سوی نیروی انتظامی به مرحله اجرا گذاشته شده تا این نیرو به تنهایی در این میدان خطیر بار سنگین بر زمین مانده دیگر نهادها را به دوش بکشید، شاید که در قبل آن اوضاع آشفته نوع پوشش در جامعه سامانی یابد.
طی ماه های گذشته موضوع حجاب و نمایش نسخه جدیدی از آن که سنخیتی با جامعه اسلامی ایرانی ندارد ابعادی فراتر از حوزه فرهنگ به خود گرفته تا شیطنت رسانه ای آن را به نماد و رویکردی سیاسی امنیتی برای رویا رویی با نظام اسلامی مبدل سازد. یقینا شرایط ایجاد شده در مقوله حجاب در این روزهای جامعه زائیده یک رویداد و یا مولفه ای تک بعدی نیست بلکه باید آن را معلولی از مسائل اقتصادی، سیاسی و فرهنگی دانست که با چاشنی فتنه انگیزی به صورت گسترده جامعه را به سه بخش درگیر، همسو و ضد تبدیل کرده است.
بر این اساس و باتوجه به قرار دادن پازل های شکل گیری این رویداد فرهنگی و اجتماعی که ردپای برنامه ریزانی غربی در آن به راحتی مشهود است باید کشف حجاب را جز در مواردی معدود که ناشی از کم دانشی و عدم برخورداری از تحلیل درست است، آن را شعاری بصری بر علیه نظام حاکمه دانست. برهمین اساس رویا رویی با آن نیاز به دست فرمانی جدید دارد، دست فرمانی که بتواند این حرام شرعی و حرام سیاسی که به چالش مهم ماه های گذشته کشور مبدل شده است را مدیریت و سلامت بصری را به جامعه ارائه کند.
حال سوال اینجاست آیا با توجه به شرایط اقتصادی، سیاسی و اجتماعی حاکم بر جامعه باید چشم بر مقوله عفاف و حجاب بست؟ آیا می توان به بهانه حفظ وحدت و انسجام اجتماعی، انسجام دینی را نا دیده گرفت؟ پاسخ به این سوال را می توان در منظومه فکری رهبر معظم انقلاب اسلامی یافت به گونه ای که ایشان حجاب را مولفه سوم مورد نیاز جامعه امروز بعد از موضوعات اقتصادی و منطقه ای دانسته اند. بر این اساس حجاب را باید نقطه مرکزی حکمرانی فرهنگی و نمادی از فرهنگ دیرینه مردم ایران زمین در نظام و ساختاری دینی در طول تاریخ دانست که بن مایه آن شکل دهنده ساختار نظام جمهوری اسلامی ایران است. به عبارت بهتر چشم پوششی بر این واقعیت یعنی رسیدن به نقطه پایان حکمرانی فرهنگی در ایران.
یعنی همان چیز که دشمن طی سال ها برای آن برنامه ریزی کرده و رویای شیرین آن را برای خود تصویر کرده است. رویایی که می توان آن را با اطلاع رسانی صحیح و استفاده نو آورانه از ابزارهای رسانه ای و با افزایش سطح آگاهی مردم از این فرایند به سراب تبدیل کرد.
عبور از این میدان پر مخاطره نیاز به نقشه عملیاتی دارد. متاسفانه در فرایند روایت میدان آنچنان که باید و شاید نتوانسته ایم میدان داری کنیم و عملا میدان در این بخش به شهروند خبرنگاران ضد امنیتی واگذار شده که سازنده خوراک خبری برای رسانه های معاند هستند. کسانی که به صورت عمده نقش موثری در مخالف سازی مردم با مقاله حجاب دارند اما کمتر دیده می شوند. حال باید در این میدان فرهنگی به بحث رسانه توجه ویژه ای شود تا حجاب به عنوان یک حکم شرعی در جامعه باز تعریف و مردم بر لزوم رعایت حدود آن آگاهی یابند. تحقق این مهم میسر نخواهد بود جز افزایش سواد رسانه ای مردم و استفاده درست دستگاه های تبلیغاتی از رسانه. این یعنی استفاده از ابزار فرهنگی برای یک رویداد یا تهاجمی فرهنگی.
یقینا موضوع حجاب در کشور ما کلاف سر در گم و غیر قابل حل نیست و هم زمان با یافتن سر رشته آن می توان امید به باز کردن گره آن داشت. گره ای که می شود آن را با دست باز کرد و نه با دندان. یقینا میدان مبارزه فرهنگی نیازمند نقشه عملیات فرهنگی است و در آن ترازوی رویکردهای ایجابی می بایست بر رویکردهای سلبی سنگینی کند چیزی که امروز برعکس شده و همین عامل باعث شکل گیری تقابلی جدید با حجاب خواهد شد.
انتهای پیام/
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند